Uit de winterslaap

Van een oude auto krijg je meestal niet de adrenaline door de snelheid. Het is eerder het eigen gebrek aan vertrouwen in de staat van de motor, het chassis en de elektrische bedrading, die voor nervositeit en de bijbehorende adrenaline zorgt. Dus als je dan eindelijk, na een lange winter, op een zondagmiddag in Fijnaert, De Witte Acadiane uit de schuur mag rollen - dan heb je al wel wat spanning opgebouwd. Moet de accu eerst opgeladen worden? Hoeveel roest is er tijdens de lange maanden rust bij gekomen? Zijn er inmiddels slangetjes vergaan? Ik zal het maar meteen verklappen: niets van dat al! Gewoon een stralende blije Witte Acadiane die ons stond op te wachten en startte, alsof het slechts gisteren nog was dat we samen de weg op waren geweest. Na even pruttelen, even sputteren gewoon stoer wegrijden. Adrenaline? Hooguit als we weer met nauwelijks meer dan 60 kilometer op de teller het einde van de invoegstrook op de A17 hebben bereikt. Gelukkig was het rustig op de snelweg en alle andere wegen die we verder namen om weer in Hellevoetsluis te komen. Waar het feest van de korte ritjes om de hond uit te laten begint.