Wachtend op de ANWB in Alphen

Over de liefde, hobby en geld (en de APK)

We waren er natuurlijk al voor gewaarschuwd: een hobby kost geld. En zeker na ons bezoek aan de Eendenwacht wisten we dat er het een en ander gerepareerd diende te worden. De voorste demper, het zijraam, wat boutjes en moertjes her en der. Dus toen ik de witte acadiane voor APK en grote beurt naar Vlaardingen bracht, maakte ik me geen illusies. En ach, het plezier dat ik had in de tocht met haar naar de garage alleen, was al heel wat waard. Ik moet namelijk bekennen dat ik echt wel verliefd ben.

Liefde is een grote grijns op je gezicht, waarbij je hoopt dat iedereen jouw geluk herkent en stralend terug lacht. Liefde is de verrassing van een nieuw genoegen, in het geval van de witte acadiane het genoegen dat langzaam, rustig en stevig aanpakken echt heel erg leuk is. Je bent continu aan het anticiperen:

• als ik nu iets rustiger rijd, dan hoef ik niet terug naar de eerste versnelling. 
• Als ik nu terugschakel, kan ik die bocht ook nog uit accelereren. 
• Als daar een helling aankomt, heeft het geen zin nu deze vrachtwagen in te halen. 

Auto rijden is met haar een avontuur dat draait om begrip en rust. Heel anders dan met mijn motor, waarmee ik normaal het verkeer trotseer. Dus ik kwam helemaal gelukkig aan bij de Eendenwacht.

Daar stond, zoals beloofd, de uitleend te wachten. Wat een turbo-eend bleek dat te zijn. Haalt moeiteloos de 115 km per uur. Trekt sneller op dan menig medeweggebruiker. Met de wat los zittende passagierstoel gaf dit Monique later een onrustig gevoel... Inderdaad verdween het gevoel van onthaasting  soms en leek deze uitleend eigenlijk wel heel veel op een gewone auto.
De volgende dag, toen ik belde wanneer we de auto weer konden ophalen, wachtte ons een domper. Het chassis en zo is allemaal heel stevig. Maar, zo zei Alfred, "ik krijg dat motortje maar niet mooi lopend." Oorzaak: de motor is eigenlijk een beetje op. En alhoewel er 64.000 op de teller staat, moet daar vrijwel zeker een 1 voor staan (waar geen ruimte voor is) en misschien zelfs wel een 2. Kortom: het gevoel van onthaasten kwam niet in eerste instantie door de witte acadiane zelf, maar door haar motortje, dat niet meer zo veel aankan. We hoeven er niet direct wat aan te doen, en ze heeft moeiteloos de APK gehaald (daar heeft Alfred zijn best voor gedaan - wat er op zit, moet het ook doen, maar als het er niet op zit, is het in sommige gevallen geen probleem, dus hebben we nu geen stelmogelijkheid meer voor de koplampen...), maar we hadden toch echt liever gehoord dat de witte acadiane net zo potent van binnen was als ze er van buiten uit ziet.

Gelukkig maakt liefde blind en reden we uiteindelijk net zo blij terug als dat ik heen reed. Want ach, een hobby kost geld. Dat wisten we al :-)

Nederlands kenteken is gearriveerd

Niets staat de Nederlandse avonturen met de witte acadiane nog in de weg. Binnen een week na de keuring bij de RDW ontvingen wij de papieren. Inmiddels zitten de kentekenplaten erop. Achter helaas niet zo recht als de bedoeling was.
Terwijl we ermee bezig waren, kwam de buurman van een paar huizen verder enthousiast eraan. "Is deze van jullie? Ik heb vroeger nog in een Citroën garage gewerkt." Moeiteloos kwamen de juiste sleutelmaten boven drijven, de prijzen in gulden van raampjes en andere accessoires. Met gelukkig het aanbod dat we altijd even mochten aanbellen voor raad en advies. Dat heb je met een moderne Audi toch minder snel.
We hebben de auto in verzekering gebracht bij Gio verzekeringen, nu nog WA, maar straks na een online taxatie, met beperkt casco.

Op weg naar een Nederlands kenteken

Het voelt soms wreed, wat we onze acadiane aan doen. Weggehaald uit het zonnige en relatief droge Zuid-West Frankrijk, waar ze droog in een schuur bivakkeerde, naar het natte, winderige Nederland, zonder dak boven haar hoofd, met uitzondering van de winter. En nu moeten we haar ook ontdoen van haar Franse identiteit, want als het gaat om auto's zijn we in Nederland al even meedogenloos als bij mensen. Je eigen nationaliteit? Dat kan natuurlijk niet. Dan krijg je geen wegenhulp, je kunt hem niet normaal verzekeren. En je bent strafbaar als je als Nederlands ingezetene erin rond rijdt. Gelukkig is de import zelf dan weer een gemakkelijke horde, niet te vergelijken met de absurde inburgeringscursussen die potentiële immigranten moeten ondergaan. Als de acadiane niet had tegen gesputterd, was het zelfs nog eenvoudiger gegaan.


Vrijdag de 13de hadden wij een afspraak staan bij een keuringsstation van de RDW, in Schiedam; om 9 uur werden we verwacht. We vertrekken in onze acadiane, met onze nieuwe contactpuntjes en andere herstellingen, om kwart over 8 uit Hellevoetsluis. Maar echt soepel rijdt het niet, zeker niet als het stuur heel erg begint te trillen. Als ik een seconde later de rotonde opstuur, is het duidelijk: een lekke band! Nog niet helemaal in de stemming van onthaasten, snel de auto aan de kant gezet. Hoe werkt de originele krik? Hebben we het juiste gereedschap bij ons? Zo moeilijk is het gelukkig niet en binnen tien minuten ligt de nieuwe band erop. We kunnen verder en zijn zelfs nog stipt op tijd bij de RDW.

Daar blijkt het invoeren van een auto (of brommer, of bus, of caravan) een dagelijks fenomeen (als je geen afspraak hebt, kun je achteraan aansluiten), dat op bureaucratische leest is geschoeid. Want, sorry, maar waarom we nu precies hiervoor naar een keuringsstation moeten - de belangrijkste check betreft het chassisnummer: of het nummer op het plaatje overeenkomt met het nummer dat in het chassis geslagen is. Aangezien dat laatste bij ons weggemoffeld zit onder lagen roet, olieresten en wellicht ook wat roest, en de keuringsmeester ondanks naarstig en langdurig zoeken geen betere schraapborstel kan vinden dan de punt van de schroevendraaier, neemt hij er uiteindelijk maar vrede mee dat wat er te ontcijferen is, overeenkomt met het nummer van het plaatje. Wij zelf mogen zeggen hoeveel cilinders de acadiane heeft (2), het aantal PK dat ze bezit (minder dan 30, denken we), en dat was het weer. Daarna nog aanmelden bij de belastingdienst, die, dat is dan wel weer efficiënt, ook in het keuringsstation gevestigd is, en met 4 à 5 dagen zullen we een nieuw kenteken opgestuurd krijgen. Pas als we dat ontvangen hebben, mogen we met onze acadiane ons vrij begeven over Neerlands wegennet.

De Eendenwacht op de terugreis

Nog even tanken en dan weer de snelweg op. Alwaar Monique zich afvraagt: "Heb ik de tankdop er wel weer opgedraaid???" Nee dus. Een U-bocht op de snelweg en terug naar het tankstation. Alwaar de dop op grond ligt, waarschijnlijk bij het wegrijden van het dak gevallen. Goed voor de sfeer :-). Maar we bedenken nu wel dat het wellicht een goed idee is om de lekke band ook direct maar even te laten repareren. En waar kan dat beter dan bij de Eendenwacht in Vlaardingen?

Stel je een garage voor uit de jaren 50, meer een schuur, met overal onderdelen, en met daartussen Alfred, de shag rokende eigenaar, monteur en liefhebber. Als we er arriveren met de vraag of we onze acadiane niet achter kunnen laten voor APK en grote beurt, heeft hij de komende weken zeker geen tijd. Maar hij vindt het wel leuk de acadiane even te zien. En ach, de brug is vrij, dus of we het leuk vinden de auto ook even van onderen te bekijken? Alfred is zeer tevreden over de staat van de auto, maar ziet wel direct een paar aandachtspunten voor de APK. Met name de voordemper van de uitlaat moet vervangen worden. Dat stuur zit ook wat los. En tja, wat er precies met de lekke band aan de hand is? Even van de velg halen. En er weer op om te kijken waar het lek zit. En er weer af om te kijken waarom het er zit. Waarschijnlijk door roestvorming op de velg zelf. Maar als we nu de velg meenemen en opknappen, heeft hij zolang wel een oud wiel als thuiskomertje voor ons. Kortom: een uur later staan we weer buiten. Met een afspraak voor over twee weken. En zonder een cent nu betaald te hebben. Liefhebbers. We hebben ze lief.

In de schijnwerpers

Gisteren de auto opgehaald bij de garagist. Ze heeft nieuwe contactpuntjes gekregen en loopt nu weer als een zonnetje. Daarnaast hebben ze ook nog een lekkage bij de deksel van de carburateur gerepareerd. Dat zijn zo de kleine pijntjes die horen op het eind van zo’n lange tocht. Ook het gaspedaal bleek na onze tocht toch wat anders te zijn gaan zitten dan hoorde, dus ook deze is weer goed vastgezet.

Gisteravond besloot onze acadiane ons weer te willen verrassen. Tijdens onze tocht door Frankrijk hebben wij geprobeerd om de binnenverlichting aan te zetten, maar in welke stand we het schuifje ook zetten, het lampje bleef uit. Tot gisterenavond. Na een plezierig tennisavondje reed Mark langs de acadiane en tot zijn verbazing zag hij een gloed komen van de auto. De acadiane had besloten zichzelf in de schijnwerpers te zetten en daarvoor de binnenverlichting aangezet.

Morgen wordt weer een spannende dag. We hebben een afspraak bij de RDW om een Nederlands kenteken voor haar te regelen. Duim met ons mee.

De pijntjes van de witte acadiane

Alsof ze weet dat ze nu wat tijd voor zichzelf mag vragen, vertoont de acadiane in Nederland de pijntjes en gebreken, waar we 'bang' voor waren. Het begon met het onschuldige lostrillen van de rechterruitenwisser. Toen kwam het raam aan de bestuurderszijde dat niet meer dicht wil en inmiddels tijdens het rijden naar beneden komt zetten. En vandaag, terwijl we een ritje maakten naar haar winterbivak, bij familie van Monique in Fijnaart, slaat ze telkens af als de motor stationair draait - dus als je moet stoppen voor rotondes, bij stoplichten, voor zebrapaden en bij t-kruisingen. Met een subtiele dans van twee voeten en drie pedalen lukt het soms haar nog net aan de praat te houden (rem, koppeling, gas, rem,  gas, rem, gas, rem, schakel terug indien mogelijk, rem, koppeling, gas, rem, gas, rem, en dan zachtjes gassen tot je weer mag rijden). Een voorzichtige eerste diagnose door de oom van Monique: een lekkende pakking, afgeleid uit de druppel benzine die op een onvermoede plek verschijnt, met als resultaat: een opening voor valse lucht. Dinsdag even langs de plaatselijke garagist. 

Het blijft bizar dat we twee dagen moeiteloos door Frankrijk zijn gereden zonder een centje pijn, en dat ze pas begint te piepen als we er ook makkelijker iets aan kunnen doen. Lief! Hier nog twee mooie foto's van onze acadiane, genomen met een beter toestel. 

THUIS!

Zonder hulp, helemaal op eigen kracht, na twee jaar stil staan, gewoon eventjes meer dan elf honderd kilometer op de teller gezet!!! Ja, de heuvels waren soms wat steil, ja, de wind in Nederland was natuurlijk tegen en te hard, maar het goede nieuws met zo'n auto: er rijdt zelden iemand voor je :-). Nu op ons gemak de import regelen, de APK afspreken en de kleine dingetjes repareren. Nederland is een acadiane rijker.

In Nederland!

Dat het een fikse tocht is voor de acadiane, is duidelijk. Ze rijdt nog steeds goed, maar vanochtend in frankrijk trilde 1 ruitenwisser los (het regende inderdaad), en nu in nederland wil mijn raampje niet meer open en dicht met de daartoe bestemde hendel. Aangezien we toch bij Goes waren, even de eendengarage bezocht. Die was helaas gesloten. We komen terug. Nu snel (maar wat een tegenwind) naar huis.

Hotel bereikt in St. Omer

Wow, wat rijdt het soepel in de acadiane. Monique heeft zich er, na een eerste proeftocht bij Wim, niet meer aan gewaagd, maar ik rij moeiteloos uur na uur door het heerlijke Franse landschap.
De aca rijdt zo'n 1 op 15 tot 1 op 16.5, afhankelijk van de hoeveelheid heuvels, rotondes en andere obstakels, dus iedere vier uur of 300+ km tanken we, vandaag twee keer.
De enige momenten dat het spannend wordt, is als we op de route nationale of snelweg een berg beklimmen. Terwijl auto's dan voortrazen met 110 km per uur, zakken wij verder en verder terug tot we met 50 á 60 km per uur de berg op razen, waarbij dat razen bij ons vooral in de motor zit.
Vandaag zijn we uiteindelijk niet naar Béthune gegaan, maar St. Olmer, zodat we morgen nog iets meer langs de kust door België rijden. Na de horreur van het hotel van gisteravond, hebben we nu een eenvoudig hotel in het centrum genomen. Dat is vast veel rustiger. In ieder geval oogt het, alhoewel ook klein, een stuk luxer. Nu wat eten in het stadje. Jas aan, want zonder zon is het hier net zo koud als in Nederland.

300 meter is bij ons gewoon wat langer

Wat houdt zij zich voorbeeldig. En wat is Frankrijk groot. Nu zijn we, na een salade voor lunch bij Evreux, iets boven Rouen. De bedoeling is vanavond Béthune te halen, iets westelijk van Lille. Maar, zoals Monique eerder vandaag opmerkte, 300 meter is bij ons gewoon wat langer.

Markt in Vendôme

Vanochtend zo snel mogelijk het hotel verlaten om enthousiast de tweede etappe te starten. Alsof de Aca een gewone auto is, startte hij uitstekend. Maar in het heuvelachtige gebied van de Loire heeft zij het heel zwaar. De vier lijkt eerder een overdrive en helpt ons niet de heuvels op, de drie raast en sputtert en doet. De eerste stop is nu het prachtige Vendôme, waar de wekelijkse markt is. Genieten in Frankrijk. Maar wat de gendarme nu achter onze auto doet? Wordt vervolgd.

We zijn in Tours

Het is nu kwart over zeven en we hebben een hotelkamer in Tours. Denk aan formule 1, etap of andere keten, noem het vervolgens Première Classe en de desolate triestheid moge duidelijk zijn. Maar hè, voor 37 euro kan je ook niet zoveel verwachten.
De route met de acadiane is enorm soepeltjes verlopen, de stoelen zitten gewoon echt goed, het stuur zit op de juiste hoogte en het lawaai valt best mee. Toch uiteindelijk maar zo'n 500 km gereden. Morgen wordt het dus waarschijnlijk Noord-Frankrijk, maar je weet maar nooit. We zijn in ieder geval zeer content met de prestaties van onze acadiane.

Eerste stop op terugreis

We zijn weer op onze vertrouwde manier naar huis aan het rijden - zo lang mogelijk doorgaan. Maar nu zijn we ruim drie uur en zo'n 300 km verder, boven Angouleme en hebben we het aangedurfd de grote weg even te verlaten. Resultaten uit dusver: vrachtwagens ingehaald (bergaf) en door dezelfde vrachtwagens ingehaald (bergop), al even op de garmin de 108 km per uur gehaald en eigenlijk gaat het allemaal heel soepel. Nu de olie checken, zo tanken en een lunch vinden. We houden je op de hoogte.

De eerste revisie is een feit

De eerste tocht met de acadiane zit erop. Achter de mehari van Wim aan naar het prachtige, overweldigende strand aan de Atlantische Oceaan gereden. In zijn vier, de heuvel af toch minstens 90 km per uur. Monique beleefde op de terugweg haar vuurdoop en ook dat was feest. Alleen, dat spul dat via de ventilatoren de auto binnenkwam, moest dat nu? Terug in Lit maar eens een blik onder de motorkap geworpen. Die slang tussen motorblok en ventilator, die hoefde toch niet zo half open te zijn? Na wat gestoei, een tiewrap, en zo verder is de slang nu prachtig aansluitend. Hopen we. De eerste aanpassing is in ieder geval een feit. Een coproductie van enouders!

Monique in onze acadiane

Nu nog op het terrein van Wim, maar de eerste kilometers (2) zijn inmiddels gemaakt. Geen stuurbekrachtiging, hard duwen om te remmen en zeker geen turbo. Het is anders, zullen we maar zeggen. En anders is/wordt vast vooral heel leuk!

Een Acadiane uit Lit et Mixe

Vandaag reizen we per trein af naar Lit-et-Mixe. Daar wacht onze nieuwe witte Acadiane op ons, gekocht van een zakelijke relatie. De bedoeling is dat we de komende dagen de aca terugrijden naar Nederland. Dat doen we nog op Frans kenteken en op naam van de huidige eigenaar. Wel is de auto inmiddels verzekerd op chassisnummer in Nederland, bij Diks.
Helaas (b)lijkt het niet mogelijk een auto op buitenlands kenteken onder te brengen bij welke variant van pechhulp dan ook. De ANWB's, Route Mobile's, maar ook verzekeringsmaatschappijen als FBTO vragen allemaal om een in Nederland geregistreerd kenteken. En aangezien we niet in 1 dag terug kunnen rijden, biedt ook de RDW geen oplossing. Kortom, duimen dat de auto inderdaad zo probleemloos rijdt als ons beloofd is. In ieder geval zit er een nieuwe accu in.
De komende dagen zullen we een poging doen zo nu en dan een foto of bericht te posten van onze tocht. Het avontuur kan beginnen!