Alsof ze weet dat ze nu wat tijd voor zichzelf mag vragen, vertoont de acadiane in Nederland de pijntjes en gebreken, waar we 'bang' voor waren. Het begon met het onschuldige lostrillen van de rechterruitenwisser. Toen kwam het raam aan de bestuurderszijde dat niet meer dicht wil en inmiddels tijdens het rijden naar beneden komt zetten. En vandaag, terwijl we een ritje maakten naar haar winterbivak, bij familie van Monique in Fijnaart, slaat ze telkens af als de motor stationair draait - dus als je moet stoppen voor rotondes, bij stoplichten, voor zebrapaden en bij t-kruisingen. Met een subtiele dans van twee voeten en drie pedalen lukt het soms haar nog net aan de praat te houden (rem, koppeling, gas, rem, gas, rem, gas, rem, schakel terug indien mogelijk, rem, koppeling, gas, rem, gas, rem, en dan zachtjes gassen tot je weer mag rijden). Een voorzichtige eerste diagnose door de oom van Monique: een lekkende pakking, afgeleid uit de druppel benzine die op een onvermoede plek verschijnt, met als resultaat: een opening voor valse lucht. Dinsdag even langs de plaatselijke garagist.
Het blijft bizar dat we twee dagen moeiteloos door Frankrijk zijn gereden zonder een centje pijn, en dat ze pas begint te piepen als we er ook makkelijker iets aan kunnen doen. Lief! Hier nog twee mooie foto's van onze acadiane, genomen met een beter toestel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten